شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًی لِّلنَّاسِ وَبَینَاتٍ مِّنَ الْهُدَی وَالْفُرْقَانِ...1

ماه رمضان، ماهی است که قرآن در آن نازل شده است ،قرآن کتابی  هدایتگر مردم همراه با دلایل روشن هدایت و وسیله تشخیص حق از باطل است،‌ پس هر کس از شما این ماه را دریابد، باید روزه بگیرد و آن‌کس که بیمار یا در سفر باشد، روزهای دیگری را به همان تعداد روزه بگیرد، خداوند برای شما آسانی می‌خواهد و برای شما دشواری نمی‌خواهد (این قضای روزه) برای آن است که شما مقرر روزها را تکمیل کنید و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده، به بزرگی یاد کنید، باشد که شکرگزار شوید.
در وسائل الشیعه برای اخلاق روزه‌دار در ضمن روایت مفصلی می‌خوانی: «روزه‌دار باید از دروغ، ‌گناه، مجادله، حسادت، غیبت، ‌مخالفت با حق، فحش و سرزنش و خشم، طعنه و ظلم و مردم‌آزاری، غفلت، معاشرت با فاسدان، سخن چینی و حرام خواری، دوری کند و نسبت به نماز، صبر و صداقت داشته و به یاد قیامت توجه خاص داشته باشد.
شرط حضور در این مهمانی فقط تحمل گرسنگی نیست، در حدیث می‌خوانیم: «کسی که از اطاعت رهبران آسمانی سرباز زند و یا در مسائل شخصی و خانوادگی با همسرش بدرفتار و نامهربان باشد و یا از تامین خواسته‌های مشروع او خودداری کند و یا پدر و مادرش از او ناراضی باشند، روزه او قبول نیست و شرایط این ضیافت را به جای نیاورده است».
روزه گرچه فوائد و منافع طبی از قبیل دفاع و از بین بردن مواد زاید بدن را دارد؛ اما سحرخیزی و لطافت روح و استجابت دعا در ماه رمضان چیز دیگری است و محروم واقعی کسی است که از این همه خیر و برکت محروم باشد.
...................................................
بقره ایه 185